پلاسمونیک شاخه جدیدی از فتونیک است که در آن از پلاسمون‌های سطحی- نوسانات الکترونی که در سطح یک فلز پخش هستند- استفاده می‌شود. پلاسمون می‌تواند به‌شدت با نورهای پراش یافته از یک سطح فلزی اچ شده که ابعاد الگوهای آن کمتر از طول موج نور است، برهمکنش دهد.
یکی از مشکلات این روش آن است که پلاسمون‌ها به برجستگی‌های موجود در سطح جذب شده و پراش می‌یابند این کار موجب کاهش بهره دستگاه‌های پلاسمونیک می‌شود. روش‌هایی که به‌طور سنتی برای تولید نانوساختارها استفاده شده و آنها را تغییر شکل می‌دهند، نظیر FIB، موجب پدیدار شدن ناهمواری‌های غیر یکنواختی در سطح می‌شود. همچنین یون‌های ایجاد شده ( از اثرات ناخواسته دیگر این روش) نیز می‌توانند منجر به جذب شدن پلاسمون‌ها شوند.
محققان چینی قابلیت فناوری خود را با بازتولید نقاشی مونا لیزا با استفاده از نانوبروس‌های پلیمری نشان دادند.
سانگ هیون و همکارانش می‌گویند که روشی برای حل این مشکل یافته‌اند. آنها روشی ارائه کرده‌اند که با آن می‌توان با استفاده از FIB روی سطح ناهمواری‌های نانومقیاس، شیار و حفره ایجاد کرد به‌طوری که ارتفاع و عمق آنها کمتر از 1-2 نانومتر بوده و قابل کنترل باشد. در این روش ابتدا فلزاتی نظیر مس، طلا یا نقره را روی سطح ویفر سیلیکونی نشست داده و سپس با استفاده از یک چسب فلز را روی سطح می‌چسبانند. این فلز و چسب از سطح سیلیکون زدوده شده تا یک سطح صاف ایجاد شود. چنین سطحی نوسانات پلاسمونیک با کیفیت بالا از خود نشان می‌دهد.
آنها با این روش ادوات بسیار صاف و دوطرفه‌ای ساخته‌اند که به ساختارهای پلاسمونیک موسوم شده است. این روش تک مرحله‌ای بوده و با آن می‌توان یک الگو را از جایی کپی کرد و با استفاده از FIB آن را در جای دیگر اعمال نمود. این روش عاری از آلودگی و زبری بوده در نهایت منجر به سطح فلزی صاف با خواص نوری عالی می‌شود. پلاسمون می‌تواند روی چنین سطحی با کمترین هدر رفتن، پخش شود به‌طوری که مقدار توزیع آن در حد محدودیت‌های محاسباتی است
